آه از آن دم که شاه نـالـه قـاسـم شـنـید            پیکـر اکـبر گـذاشت از پی قـاسم دوید
گرد و غباری به پا گشت از این ماجرا            تا‌ شـه کـرب وبـلا بر سـر قاسم رسید

پیـکـر پـور حـسـن شد هـدف اهـرمن            نـالـه دشـت و دمن تا به عـوالـم رسید
آن تن صد پاره را شاه به دامن گرفت            قرص قمر را نگر در بر مهـر آرمید
گفت مرا خـوانـده‌ای گـاه‌ فـرو ماندگی            نـالـه جـانـسـوز تو من نـتـوانـم شـنـید
ای گـل رنگـین قـبـا وی پسر مجـتـبی            بـار گـران تو را چون بـتـوانـم کـشـید
چون شنـوم ناله‌ات از دل صد پاره‌ات            من نکـنـم چـاره‌ات ای دل ما را امـید
نور و (ضیاء)م بدی یوسف کنعان دل            آتش جانم شدی ای دل و جان را نوید